Próba wysiłkowa w diagnostyce kardiologicznej

W eliminowaniu zaburzeń pracy serca najczęściej stosuje się kardiowersję farmakologiczną- w przypadku, gdy nie pozyskamy pożądanego rytmu, pacjent kierowany jest na zabieg kardiowersji. W leczeniu długotrwałym wykorzystywana jest ablacja serca przezskórna oraz stosowanie medykamentów przeciwarytmicznych takich jak amiodaron (migotanie przedsionków), jak również beta-blokery.

Diagnostyka niewydolności serca bazuje na szeregu badań, które są będą w stanie udzielić nam dość konkretnych wskazówek na temat przebiegu choroby jak również stanu jej zaawansowania, w odniesieniu o liczne międzynarodowe skale – między innymi NYHA. 

Najczęściej z niewydolnością mięśnia sercowego zmagają się osoby, które przewlekle leczą się na nadciśnienie tętnicze, cukrzycę, z dyslipidemią jak i palących papierosy. Niewydolność jest stanem, w którym serce chorego nie potrafi wyrównać zapotrzebowania organizmu na tlen, co prowadzi do przeróżnych mechanizmów, które pogłębiają złą sytuację. Pacjent z niewydolnością (lewokomorową) uskarża się na duszność, szczególnie pojawiającą się zaraz po położeniu się spać, podczas wysiłku, a także na osłabienie, kaszel.

W badaniu przedmiotowym można usłyszeć obecności rzężeń u podstawy płuc. Kompleksowa diagnostyka wymaga wykonania zestawu badań kardiologicznych. Podstawą będzie tutaj oznaczenie biochemiczne mózgowego peptydu natiuretycznego, który jest wymiernym wskaźnikiem niewydolności serca. Z badań czynnościowych wykorzystujemy badanie EKG (umożliwi zdiagnozowanie niedokrwienie serca, zaburzeń rytmu, przerost jako element etiologiczny niewydolności).

Innym przydatnym badaniem jest USG Serca, nazywane też Echo

Jest to zasadnicze badanie, pozwalające precyzyjnie zmierzyć frakcję wyrzutową, ujawni wady zastawkowe, lub rzetelnie ocenić przerost serca. Do uściślenia rozpoznania możemy także wykonać próbę wysiłkową jak również poszerzyć diagnostykę na uwidocznienie narządowych przyczyn wtórnej niewydolności. Leczenie niewydolności ma na celu w głównym rzędzie zminimalizowanie przeciążenia serca a także poprawę jego działania z zastosowaniem różnego rodzaju leków, które w badaniach wykazują dużą skuteczność.

Niewątpliwie podstawą  jest leczenie choroby zasadniczej, którą powinien kontrolować lekarz kardiolog. Jeżeli zarejestrowane zmiany w EKG wskazują na niedokrwienie, wdrażany jest schemat leczenia pacjentów z niedokrwieniem serca, z kolei pacjenci na nadciśnienie otrzymują zestaw leków hipotensyjnych, które minimalizują też afterload w cyklu hemodynamicznym serca. Jeśli przyczyna niewydolności wynika z wad zastawkowych – chory kierowany jest na zabieg. W leczeniu tak zwanym objawowym stosuje się przede wszystkim diuretyki, jak również betablokery w niższych dawkach – sensytyzacja.